තේරුමක් නැති කතාවක්...

රාජකාරි බහුල එකෝමත් එක හැන්දෑවක මගේ ජංගම දුරකතනේ නොනවත්වාම නාද වෙනවා...

අයියෙ, ඔයා තාම ටවුන් එකේද ඉන්නේ?

ඔව්, මම වැඩ කරන තැන.ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ?

මම SLIIT එකේ ඉඳලා එනගමන්.

මේ මහ රෑ? දැන් කොහොමද ඔයා ගෙදර යන්නෙ?

ම්ම්, ඔව් ටිකක් රෑ උනා.ට්‍රයිෂෝ එකක් අරන් යනවා.

තනියම?

ඔව්!

පිස්සුද? මේ, ඔයා ටවුන් එකෙන් බැහැලා Call එකක් දෙන්න.කොහොමත් මම තාම Off උනේ නෑ.

හරි අයිය බෝලේ..

නවත්තපු තැනින් වැඩ පටන්ගන්න හැදුව විතරයි.ආයෙමත්...

අයියෙ, ඔයා ගාව වැඩිපුර සල්ලි තියෙනවද?

කීයක් විතරද, ඇයි මොකටද?

හරි බඩගිනියි අයියෙ, පුළුවන් නම් කෑම එකක් ගන්නවද? මම ආවම ඔයාට සල්ලි දෙන්නම්!

මොනවද කන්නෙ?

බඩ පිරෙන ඕනෙම දෙයක්..

හරි, මම ගන්නම්!

මම ඇවිත් සල්ලි දෙන්නම් හොඳද?

කවුද දැන් සල්ලි ඉල්ලුවෙ, මම කෑම එකක් ගන්නම්.ඔයා පරෙස්සමින් එන්න.

හරි!

Phone එක තියපු මම එක තප්පරෙකට මගේ පර්ස් එක දිග ඇරියා.මුළු පර්ස් එකටම රජ වෙච්ච රුපියල් සීයක් මාත් එක්ක හිනාවෙනවා. "බඩ පිරෙන ඕනෙම දෙයක්!" ඒ කටහඬ ඈතින් ඇහෙන්න ගත්තා.දැන් මොකද කරන්නෙ.පඩියෙන් Advance ගන්න එකක් ගන්නත් විදියක් නෑ Cashier ගිහින්.එකට වැඩකරන එකෙක්ගෙ පිහිට තමයි දැන්!

"මල්ලි, උඹ ගාව තියෙනම් මට රුපියල් දෙසීයක් දියං.මම පඩි ගත්ත ගමන් දෙන්නම්!"

පුද්ගලික රස්සා කරන අපි හැමෝම එක වගේ තමයි.සතයක් අතේ ඉතිරි වෙන්නේ කොහොමද ලැබෙන සොච්චම් පඩියෙ හැටියට.

"දෙසීයක් නෑ බං, සීයක් දෙන්නං..."

වෙලාවෙ හැටියට ඒකත් වටිනා නිසා ඌට පිං දීපු මම රටක් රාජ්ජයක් ලැබුණ වගේ සල්ලි ටික අතට ගුලිකරගෙන ටවුන් එක පැත්තට ආවා.කඩවල ජරා තෙල් කෑම රාක්කවල ඉඳන් අත වනනවා.නොදැක්ක වගේ යන්න ඕනේ! බඩ පුරවන්න බත් එකකට මිසක් වෙන කෑම වලට බෑ.

අන්තිමේ රෑ කඩයක් ගාව නැවතුණු මම, මගේ ඇස් කඩේ හැම තැනකම යැවුවෙ මිල දර්ශනයක් හොයන්න.මොනව කරන්නත් තියෙන්නෙ රුපියල් දෙසීයයි.අන්තිමේ අතේ තියෙන ගානට හරියන්න බත් එකක් ගත්තු මම, බත් පාර්සලේ අතේ එල්ලගෙන එයා එනකල් බලන් හිටියා.

නංගි

එකම ලේ නොවුනත් ඒ මගේ නංගි.අපි අතරෙ තිබුණ සහෝදරකම, මගේ ජීවිතේ මට තිබුණු වටිනම දෙයක්.කොළඹ ඉඳන් එන එයා වෙනුවෙන් මෙච්චර බලාගෙන ඉන්න එකම හේතුවත් ඒ සහෝදරකම.

 ✿

ප.ලි

එදා ඒ සිද්ධිය හුඟ කාලෙකට පස්සෙ මට මතක් වෙන්නත් විශේෂම හේතුව එදා ඒ හිටපු නංගි  අද ජීවතුන් අතර නැති එක.

"අනේ!"

කියවන කෙනෙක් එහෙම කියල දුක් වෙන්න කලින් ඒ කෙනා මැරිලා නෑ නොකිවුවොත් මං බොරුකාරයෙක් වෙනවා...

අපේ ජීවිතවල, අපේ වෙලා ඉඳලා, ජීවිතේ තරම්ම ආදරේ විඳලා, පැදුරටත් නොකියම යන්න ගියාම...  ඒ කෙනා ඊට පස්සෙ අපි අඳුරන්නෙ නැති ගානට වැටුනම, ඒ කෙනා ජීවතුන් අතර ඉන්න කෙනෙක්ද කියන එක මට ප්‍රශ්ණයක්!

"Can I know your name?"

Yes, Of Course!

 "අයියා"