පුංචි හිතිවිල්ලකට...

මම ආයෙමත් ආදරේ කරන්න පටන්ගත්තා.පාවෙලා යන හිතිවිල්ලකට.අහිංසක ඒ වගේම කටකාර හිතිවිල්ලකට.කාගෙ කවුද කියලවත් නොදන්න හිතිවිල්ලකට.

මහ පිස්සුවක්නේ... 

මටත් එහෙම හිතෙන වෙලාවල් අනන්තයි.ඒත් ඒ හිතිවිල්ලට පිස්සුවෙන් ආදරේ කරන්න තරම් ඒ හිතිවිල්ලෙ විශේෂත්වයක් තියෙනවා ඇති.කියාගන්න බැරිඋනත් ලියාගන්න අකුරු ගලපගත්තු එකෝමත් එක හැන්දෑවක, මුතු කැට වගේ ඩිජිටල් අකුරින් මම මගේ හිත පා කෙරුවා.

සඳක් සේ තනි අහසෙ
නිසොල්මන් වී හිඳිමි...
ගඟක් වී ගලන නුඹ
රැස් කඳින් මගෙ තෙමමි...
තුරුත් ගොමු හමා යන
සුළං සේ ළඟ රැදෙමි...
මසිත් දියඹට වැඩිය
කිඳුරි නුඹ රැකගනිමි...

තත්පර කටුවේ හීනි සද්දෙ පවා හයියෙන් ඇහෙනව වගේ දැණුනා.ඇස් දෙක නොපියවෙච්ච රෑක, තනියට හදවතත් අවදි කරගෙන, මම ඒ කවිය දිහාම බලාගෙන හිටියා.

ලස්සනයි...  

හිතිවිල්ල ඒ විදියට පුංචිම පුංචි උත්තරයක් දුන්නා.තවමත් හිතිවිල්ලට දැනිලා නැතුව ඇති, මේ කවි පේළි  ටික වෙන කාටවත් නෙමෙයි කියලා.කවදාවත්ම මගේ වෙන්නෙ නැති මේ පුංචි හිතිවිල්ල හැමදාම මගේ හදවතේ ලොකූ ඉඩක් අයිතිකරගෙන ඉඳීවි.

පුංචි හිතිවිල්ලේ... මං  ඔයාට ආදරෙයි!